استاد آيتي در سال 1348 راهي مركز انتشارات آموزشي تهران شده و خدمت خود را ادامه داد. پس از ده سال سر دبيري ماهنامه آموزش و پرورش، در سال 1359 به افتخار بازنشستگي نائل آمد. ايشان هم اكنون عضو پيوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسي مي باشد.
بواسطه صداقت و حسن نظر و بقول دكتر خوانساري نبود سر سوزني خود بيني و اعجاب نفس در وجود اين استاد گرانمايه، احترام ايشان در بين اهل فضل بسيار بوده و در اين باره مي توان از سخنان استاد احمد سميعي در تجليل و تكريم اين مرد  فرهيخته ياد كرد كه:
". . . اما در ميان اهل قلم امروز ايران، آيتي به صفاتي ممتاز است. مهمترين اين صفات ذوق سليم اوست كه آثار آن در نثرش، خواه ترجمه خواه تأليف، پيداست. نثري سالم، بي تكلف، روان و ساده و درعين حال مهذب و پاكيزه و بدور از اعواج. صفت ديگر وي حسن انتخاب اوست. آثاري كه وي نوشته فايده عام و خاص دارد. ترجمه قرآن و صحيفه ايشان مقبول همگان است. از ديگر صفات اين بزرگ مرد مي توان به بي ادعايي، مداومت كاري و نظم و همچنين درك نيازهاي معنوي و ذوقي جوانان اشاره داشت."
استاد عبد المحمد آيتي در ايام تدريس به تأليف كتب ارزشمندي دست يازيد و در  دوران بازنشستگي نيز با تلاش و همت فراوان آثار ماندگاري را به ادب دوستان و شيفتگان علم عرضه داشت از آن جمله مي توان به:
باتلاق، كشتي شكسته، كالسكه زرين، تحرير تاريخ و صاف، ترجمه تقويم البلدان، ترجمه تاريخ ابن خلدون (العبر) در شش جلد، شرح آثار نظامي گنجوي، ترجمه علويات سبع و ترجمه هاي ارزشمند قرآن مجيد، صحيفه سجاديه و نهج البلاغه ترجمه حجاز در صدر اسلام اشاره كرد.

منبع:تبیان