سعید شمس انصاری

استاد سعید شمس انصاری در سال ۱۳۱۴ شمسی در تهران در خانواده‌ای متدین و هنر دوست دیده به جهان گشود. پدرش در شغل سراجی (کیف و چمدان) مشغول به کار بود. سعید تحصیلات ابتدایی را در دبستان فرهنگ در بازارچه نایب السلطنه واقع در خیابان ری گذراند. دوره متوسطه را در دبیرستان بَدِر در کوچه نصیرالدوله بدر بالا‌تر از میدان باغ پسته بک و امامزاده یحیی به اتمام رساند. وی در کنار تحصیل، خط را نزد پدر خود بطور مقدماتی آموخت. وی در سال ۱۳۲۹ به کلاسهای آزاد خوشنویسی وقت (انجمن خوشنویسان فعلی) وارد شد و زیر نظر مرحوم استاد سید حسین می‌رخانی، به فراگیری و تکمیل خط خود کوشید. در آن زمان، محل تشکیل کلاس‌های آزاد خوشنویسی در صحن وزارت فرهنگ و هنر سابق قرار داشت. وی و تنی چند از دوستان از جمله استاد اویس وفسی و استاد شمس انوری جزو اولین گروه شاگردان استاد سید حسین میرخانی بودند.

ادامه نوشته

استاد اسماعیل آشتیانی (شعله)

اسماعیل آشتیانی ، متخلص به « شعله » در سال 1271 قدم به عرصه هستی نهاد. علوم ابتدایی را در مدرسه ی اسلام به پایان رسانید. آن گاه برای تکمیل تحصیلات در دارالفنون به تحصیل ادامه داد و در میان دروس ، در نقاشی بهترین شاگرد شناخته شد. پس از اتمام تحصیلات به فکر تکمیل هنر نقاشی افتاد. او در سال 1295 در این رشته به دریافت دیپلم نایل آمد. او پس از یک سال به معاونت استاد خود کمال الملک برگزیده شد ، بعد از آن که کمال الملک به نیشابور رهسپار گردید و ترک خدمت نمود ، وی ریاست و مدیریت صنایع مستظرفه را عهده دار شد. آشتیانی در سال 1309 به منظور مطالعه در هنرهای زیبا به اروپا رفت و پس از دو سال به ایران مراجعت کرد و در دانشسرای عالی و سپس در دانشکده فنی به تدریس مشغول شد. بعد از آن در سال 1324 با کمک عده ای از هنرمندان ، انجمن هنرمندان ایران را تاسیس کرد و پس از چند ماه به ریاست آن انتخاب شد. او همچنین هنرستانی به نام هنرستان کمال الملک بنیاد نهاد. استاد اسماعیل آشتیانی سرانجام در سال 1349 در تهران به درود زندگی گفت.

ادامه نوشته

ارزقي هروي

ابوبكر زين العابدين بن اسماعيل وراق هروي ،ابوبکر ملقب به زین الدین ، معروف به حکیم ارزقی پسر اسماعیل وراق هروی بود وی از شاعران قوی دست نيمه دوم سده پنجم  هجری و از مریدن خواجه عبدالله انصاری بوده است و در مدح خواجه نيز ابياتي گفته است.

پدرش  اسماعیل وراق است  که فردوسی هنگام فرار از غزنین به طوس 6 ماه در خانه او متواری شد 

ارزقی در زمان حکومت شمس الدین طغانشاه سلجوقی ، تقربی تمام یافت و از ندیمان آن شاهزاده شمرده می شد و چندین رساله به نام او نوشته که معروفترین آنها الفیه و شلفیه است .

ادامه نوشته

ادیب صابر

شهاب‌الدین شرف‌الادباء پسر اسماعیل ترمذی (نیمه اول سده ۶ق) شناخته شده به ادیب صابر شاعر ایرانی از ترمذ بود. او در زمان سلجوقیان می‌زیسته است.

شهاب‌الدین در ترمذ ادب آموخت و شاعری آغاز کرد. سپس در جوانی به خراسان رفت و به فراگیری دانش پرداخت.

ادامه نوشته

ادیب‌الممالک فراهانی

محمدصادق ادیب‌الممالک فراهانی، فرزند حسین ملقب به امیرالشعرا و متخلص به امیری و پروانه شاعر، ادیب و روزنامه نگار دوره مشروطه که در روز ۱۴ محرم سال ۱۲۷۷ (مطابق با ۱۱ مرداد ماه سال ۱۲۳۹ خورشیدی) در روستای گازران (جعفریه فعلی) اراک(گازران هم اکنون جزء تقسیمات استان قم می باشد) به‌دنیا آمد.(در كتاب اطلاعات عمومي پيام آمده است كه او متولد تهران و از نواده قائم مقام بوده و اشعارش روان و داراي نكات اخلاقي و اجتماعي فراواني مي باشد.)

او در پانزده سالگی و پس از مرگ پدرش به تهران آمد و به پایمردی حسنعلی‌خان امیر نظام گروسی، به دستگاه طهماسب میرزا مؤید الدله راه یافت.

ادامه نوشته

اثيرالدين اخسيكتي

اثیرالدین ابوالفضل محمد بن طاهر اخسیکتی معروف به اثیر اخسیکتی از شاعران نام‌آور سدهٔ ششم هجری است.اثیر در شهر اخسیکت زاده شد که در قرن ششم یکی از شهرهای آباد ماوراءالنهر در منطقه فرغانه در شمال رود سیحون بوده است. اثیر سخنوری را در همانجا آغاز کرد. با حملهٔ ترکان غز و زوال دولت سنجری و پریشانی خراسان که خود از آن با عنوان «وحشت خراسان» یاد می‌کند، نواحی شرقی ایران را ترک گفت و به نواحی غرب و شمال غرب ایران روی آورد. نخست در همدان به دربار غیاث الدین محمد بن ملکشاه سلجوقی (۵۵۵ ق) پیوست و سالهای متمادی او و جمعی از وزیران و امیران دربارش را مدح گفت. در لشکر غیاث الدین محمد، با علاءالدین عربشاه (۵۸۴ ق) حاکم کُهستان آشنا شد. عربشاه شعر اثیر را پسندید و او را نواخت. اثیر مدت زیادی از عمر خود را به تفاریق در همدان و کُهستان در دستگاه عربشاه بود.

ادامه نوشته

ابوالمؤید بلخی

ابوالموید بلخی شاعر و نویسنده ایرانی سده ۴ هجری و دوران سامانیان است. او زاده شهر بلخ بوده است. اثر نامدار او در نثر، شاهنامه بزرگ مؤیدی است. كه پيش از فردوسي به تصنيف  شاهنامه همت گماشته است.منظومه ديگر او با نام يوسف و زليخا مي باشد كه وی نخستین كسی است كه داستان یوسف و زلیخا را به نظم كشید.

ادامه نوشته

ابوالفرج رونی

ابوالفرج رونی شاعر ایرانی قرن پنجم و ششم هجری است.
ابوالفرج ابن مسعود رونی (درگذشتهٔ ۵۲۵ هجری)، در رونه از توابع نيشابور خراسان  متولد شد. چون مدتی در لاهور زیست او را لاهوری نیز گفته‌اند.از شعراي دوره سلجوقي و غزنوي است. آغاز شهرت او از هنگام ورودش به دربار سلطان ابراهیم بن مسعود غزنوی بود، و در زمان پسرش سلطان مسعود غزنوی ادامه یافت. انوری از سبک او پیروی کرد.

ادامه نوشته

ابوشکور بلخی

ابوشکور بلخی نزدیک به سال 291 - 300 هجری - در بلخ متولد شد .
 از شعرای نام‌آوری سده چهارم هجری‌است که به زبان‌های فارسی و عربی شعر گفته‌است. از زندگی و بیشتر شعرهای او چیز چندانی به‌جای نمانده‌است. او همروزگار با سامانیان می‌زیسته‌است.
ابوشکور از مردم بلخ بوده ولي به بخارا مهاجرت كرده است . برخي او را اولين شاعر مثنوي سرا دانسته اند و آفریننده مثنوی آفرین‌نامه بوده‌است. ابوشکور را شاعران سده‌های پس از او در کنار و رده شهید بلخی و رودکی ستوده‌اند.

ادامه نوشته

ابوسَلیک گُرگانی

ابوسَلیک گُرگانی از پیشگامان سرایش شعر به زبان پارسی دری بود. او هم‌دوره با عمرو لیث صفاری بود. وی از نخستین شاعران پارسی‌گوی است.در نيمه دوم سده سوم هجري در گرگان متولد شده است و در همان گرگان مي زيست و مليتش ايراني و شاعر سبك خراساني مي باشد . شعر زیر از اوست:

خون خود را گر بريزي بر زمين

به كه آب روي ريزي در كنار

بت پرستنده به از مردم پرست

پند گيرو كار بند و گوش دار

منبع :ويكي پديا

ابوحَفص سُغدی

ابوحَفص حکیم پسر احوص سُغدی موسیقی‌دان و شاعری پارسی‌گوی از آسیای میانه (از سغدیان سمرقند) در پایان سده ۳ و آغاز سده ۴ ق. بود

وی در زمره نخستین سرایندگان شعر فارسی بود ولقبش ابن الاحوص و اختراع ساز شهرود را نیزبه وي نسبت مي دهند. ابوحفص سغدی فرهنگ واژه‌ای نیز نوشته بود که امروزه از میان رفته‌است.

ادامه نوشته

ابن یمین

امیر فخرالدین محمود بن امیر یمین‌الدّین طغرایی مستوفی بیهقی فریومدی مشهور و متخلص به ابن یمین یکی از شاعران معروف ایران در قرن هشتم هجری است. پدرش امیر یمین‌الدّین طغرایی چنان که دولتشاه گفته مردی فاضل و اصل او ترک بود...

ادامه نوشته

لطفعلی آذر بیگدلی

لطفعلی آذر بیگدلی (1134- 1195 ق)، شاعر و نویسنده در اصفهان متولد شد.در غزلسرائي و قصيده گوئي مهارت داشت . آذر مدتی در خدمت عادل شاه افشار سمت مستوفی و نویسنده داشت. در بیست سالگی شعر گفتن را آغاز كرد. نخست تخلص والد و سپس نكهت و عاقبت آذر را برگزید و مدتها در كنار شاعرانی همچون هاتف اصفهانی، میر مشتاق، رفیق اصفهانی و صباحی كاشانی از شعرای طراز اول زندیه محسوب می‌شد.

ادامه نوشته

حسین منزوی

حسین منزوی در مهر  سال ۱۳۲۵ متولد شد. شعرهای او بیشتر در زمینهٔ غزل‌سرایی است اما شعر سپید هم می‌سرود. او در سال ۱۳۸۳ بر اثر آمبولی ریوی و سرطان در تهران درگذشت و در کنار مزار پدرش در زنجان به خاک سپرده شد.

میرزا حسین کریمی مراغه‌ای

میرزا حسین کریمی مراغه‌ای شاعر معاصر آذربایجانی است.او متولد 1310 در روشت از روستاهای مراغه است. کریمی ادامه دهنده سبک سنتی و کلاسیک شعر بود و غالبا در اشعار طنز خود رسم و رسوم زمان خود را به باد انتقاد گرفته است. اکثر اشعار او هرچند به ترکی آذربایجانی سرود شده‌اند

مسعود سعد سلمان

سعد سلمان پدر مسعود، اهلِ همدان بود. مسعود سعد تا شصت سال به عنوان یکی از عمّال دیوان غزنوی، خدمت کرد. در سال ۴۳۸ هجری قمری هنگامی که سلطان مسعود بن محمود، فرزندِ خود «مجدود» را به فرمانفرمایی هند فرستاد، سعد سلمان همراهِ او بود.

مسعود سعد سلمان، در سال ۴۳۸ هجری در لاهور به دنیا آمد. او دو پسر و یک دختر داشت. یک پسر موسوم به «سعادت» که شاعر بود و پسرِ دیگر «صالح» (یا محمد) نام داشته که هنگامِ زندانی بودن پدر، در مرنج، وفات یافته‌است.

ادامه نوشته

ابوالقاسم الهامی (لاهوتی)

لاهوتی شاعر و مبارزی ایرانی بود که بخش مهمی از زندگی پرحادثه او در تبعید گذشت. سالهای در استانبول و روزگاری در اتحاد شوروی (سابق). مرگ او هم سرانجام به سال ۱۳۳۶ شمسی در مسکو اتفاق افتاد. نام او ابوالقاسم الهامی بود و تخلص شعری اش لاهوتی, اصلش از کرمانشاه و سال ولادتش ۱۳۰۵ قمری میباشد. پدرش کشاورزی ساده اما اهل شعر و ادب و مردی آزادی خواه بود.

ادامه نوشته

پروين دولت آبادی

شاعر و از بنیان‌گذاران شورای کتاب کودک بود

کتاب شعر گل بادام او جایزه شعر شورای کتاب کودک در سال ۱۳۶۶ را از آن وی کرد . آن وی کرد .

پروین در سال ۱۳۰۳ در محله  احمد آباد اصفهان از مادری فرهنگی و مدیر مدرسه ناموس به نام فخرگیتی و پدری که رئیس اوقاف اصفهان بود به نام حسام‌الدین دولت‌آبادی زاده شد. او ابتدا به مدرسه ناموس در اصفهان رفت اما به زودی همراه خانواده‌اش به تهران رفت و دوره ابتدایی را در دبستان نوروز به پایان برد. پروین سال‌های اولیه دبیرستان را در مدرسه نور و صداقت که آموزگاران انگلیسی داشت گذراند و سال‌های بعد را در مدرسه آمریکایی نوربخش تحصیل کرد

ادامه نوشته

رکن الدین اوحدی مراغه ای

(738 -673 /670 ق)در مراغه متولد شد. تخلص او در ابتدا صافى بود، اما بعد از انتساب به طریقت اوحدالدین كرمانى اوحدى تخلص مى‏كرد، و ظاهراً با یك واسطه مرید او بود. اوحدالدین در زمان ارغون خان مغول متولد و معاصر غازان خان بود. سالهاى اول حیات را در مراغه گذراند و تربیت عرفانى خود را از آذربایجان آغاز كرد. مدتى نیز به سیر در آفاق و انفس و درك حضور مشایخ در بلاد مختلف پرداخت.

ادامه نوشته

دكتر حسين گل گلاب

 

دکتر حسین گل گلاب در سال 1276 شمسی در تهران متولد شد . تحصیلات را در مدرسه علمیه و دار الفنون طی کرد . او فرزند ابوتراب خان ، نقاش زمان قاجار بود که به ادامه تحصیل فرزندش خیلی علاقه داشت .
چند تن از معلمین دار الفنون فرانسوی بودند که گل گلاب نزد آنها فرانسه آموخت و چون شاگرد برجسته ای بود ضمن تحصیل به کار تدریس هم پرداخت .
استاد گل گلاب اولین کسی است که کتاب طبیعی نوشت . او از سال 1304 تا سال 1317 دوازده جلد کتاب در رشته جغرافیا و طبیعی تهیه کرد که در مدارس تدریس می شد.
استاد گل گلاب از سال 1307 مسئول تحقیقات علمی گیاه شناسی شد و از زمان تاًسیس دانشگاه تهران تا سال 1345 به تدریس اشتغال داشت و هیچگاه گرد سیاست و تجارت نگشت.
استاد گل گلاب با همکاری کلنل کاظم وزیری و علینقی خان وزیری به کار موسیقی پرداخت و برای تعلیم تار به کلاس او می رفت . پس از سرودن سرود ای ایران که تحت تاًثیر اشغال ایران توسط متفقین در ایران ساخته شد ، روح الله خالقی آهنگ آن را ساخت و بنان نیز آن را خواند که جاودانه شد .

ادامه نوشته

نعمت‌الله ولی

شاه نعمت‌الله ولی (نام کامل: سید نورالدین نعمت‌الله بن محمد بن کمال‌الدین یحیی کوه بنانی کرمانی) معروف به سید نورالدین شاه نعمت الله ولی ماهانی کرمانی ^[۱] (۷۳۰، ۷۳۱ ــ ۸۳۲، ۸۳۴) ، شاعر عارف ایرانی بود.

شاه نعمت الله از اقطاب و عرفای سدهٔ هشتم و نهم هجری است که طریقتی جدید در تصوف ایجاد کرد و پیروان سایر طریقت‌ها را نیز تحت تأثیر خود قرار داد. او از جمله شعرای تصوف ایران و قطب دراویش نعمت اللهی است. او در طریقهٔ تصوف موسس سلسلهٔ مشهور نعمت‌اللهی است و در راه طریقت و سیر و سلوک مقامی بلند داشته‌است.

ادامه نوشته

علی‌اکبر دهخدا

علی‌اکبر دهخدا (۱۲۵۷ تهران - ۷ اسفند ۱۳۳۴ تهران)، ادیب، لغت‌شناس، سیاستمدار و شاعر ایرانی و بنیان‌گذار لغت نامه دهخدا.

استاد علی اکبر دهخدا از خبره‌ترین وفعال‌ترین استادان ادبیات فارسی در روزگار معاصر است که بزرگترین خدمت به زبان فارسی در این دوران را انجام داده. لغت نامه بزرگ دهخدا که در بیش از پنجاه جلد به چاپ رسیده است، شامل همه لغات زبان فارسی با معنای دقیق و اشعار و اطلاعاتی درباره آنهاست و کتاب امثال و حکم که شامل همه ضرب المثل ها و احادیث و حکمت ها در زبان فارسی است خود به تنهایی نشان دهنده دانش و شخصیت علمی استاد دهخدا هستند. دهخدا به غیر از زبان فارسی به زبانهای عربی و فرانسوی هم تسلط داشته و فرهنگ فرانسوی به فارسی او نیز هم اکنون در دست چاپ می‌‌باشد. دهخدا علاوه بر این که دانشمند و محقق بزرگی بود مبارز جدی و کوشایی نیز در انقلاب مشروطه محسوب می‌‌شد. او مبارزه را نیز از راه نوشتن ادامه می‌‌داد و مطالب خود علیه رژیم مستبد قاجار را در روزنامه صور اسرافیل که از روزنامه‌های پرفروش و مطرح آن زمان بود چاپ می‌‌کرد. لغت نامه که بزرگترین و مهمترین اثر دهخدا محسوب می‌‌شود . لغت نامه نه تنها گنجینه‌ای گرانبها برای زبان فارسی است، بلکه معانی و تفسیرات و شروح تاریخی بسیاری از کلمات عربی را نیز داراست.

ادامه نوشته

سید محمدحسین شهریار

سید محمدحسین بهجت تبریزی (۱۲۸۵-۱۳۶۷) متخلص به شهریار (پیش از آن بهجت) شاعرایرانی اهل آذربایجان بود که به زبان‌های فارسی و ترکی آذربایجانی شعر سروده‌است. وی در تبریز به‌دنیا آمد و بنا به وصیتش در مقبره الشعرای همین شهر به خاک سپرده شد. در ایران روز درگذشت این شاعر معاصر را «روز شعر و ادب فارسی» نام‌گذاری کرده‌اند.

مهم‌ترین اثر شهریار منظومهٔ حیدربابایه سلام (سلام به حیدربابا) است که از شاهکارهای ادبیات ترکی آذربایجانی به‌شمار می‌رود و شاعر در آن از اصالت و زیبایی‌های روستا یاد کرده‌است.

شهریار در سرودن انواع گونه‌های شعر فارسی -مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شهر نیمایی- نیز تبحر داشته‌است. از جملهٔ غزل‌های معروف او می‌توان به علی ای همای رحمت و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد. شهریار نسبت به علی بن ابی طالب ارادتی ویژه داشت و همچنین شیفتگی بسیاری نسبت به حافظ داشته‌است.

 

ادامه نوشته

محمدتقي بهار

محمدتقي بهار شاعر، نويسنده، روزنامه نگار، سياستمدار و يکي از برجسته‌ترين شخصيتهاي ادبي اين مرز و بوم در سال 1304 قمري مقارن با 1265 شمسي در مشهد ديده به جهان گشود. او که فرزند ميرزا محمدکاظم متخلص به صبوري ملک الشعراي آستان قدس رضوي بود، ادبيات را نزد پدر آموخت و سپس به فراگيري ادبيات عرب از محضر استاد اديب نيشابوري همت گماشت. در هجده سالگي بعد از فوت پدر به فرمان مظفرالدين شاه قاجار ملک الشعراي آستان قدس رضوي شد. در دوران جواني براي برچيدن رژيم ديکتاتوري با ساير آزاديخواهان نهضت مشروطه همراه شد و اشعاري در اين زمينه سرود که در تهران و مشهد منتشر شد و با استقبال مشروطه خواهان رو به رو گشت. سال 1328 ه.ق پس از خلع محمدعلي شاه حزب دمکرات را در خراسان بنا نهاد و خود عضو کميته مرکزي آن گرديد.

ادامه نوشته

مهدی اخوان ثالث

مهدی اخوان ثالث (زاده اسفند ۱۳۰۷، مشهد- درگذشته ۴ شهریور ۱۳۶۹، تهران) شاعر پرآوازه و موسیقی‌پژوه ایرانی است. تخلص وی در اشعارش «م. امید» بود.

اخوان ثالث در شعر کلاسیک ایران توانمند بود. وی به شعر نو گرایید او آثاری دلپذیر در هر دو نوع شعر به جای نهاده است. همچنین او آشنا به نوازندگی ‌تار و مقام‌های موسیقیایی بوده‌است.

ادامه نوشته

پوریای ولی

لقب پهلوان محمود خوارزمی متخلص به قتالی ، پهلوان و عارف و شاعر قرن هفتم و هشتم . وی در ورزش باستانی و زورخانه ای ایران از جایگاه مهمی برخوردار است (هدایت ، ص 125؛ مدرس تبریزی ، ج 1، ص 311؛ نفیسی ، ج 2، ص 770). در ضبط لقبش اختلاف وجود دارد. برخی آن را پوربای ولی ضبط کرده اند و ازینرو احتمال می رود «بای » که در ترکی به معنای بزرگ است ، لقب او و «ولی » نام پدرش یا اشاره به مقام پیشوایی و قطبیت خود او باشد. احتمال دیگر این است که «ولی » نام و «بای » (بیک ) لقب پدر پهلوان محمود باشد و به همین سبب او را پورِ بای ولی خوانده باشند (نفیسی ، همانجا؛ پرتوبیضایی ، ص 112؛ اعتمادالسلطنه ، ج 2، ص 620). لقب وی را «بوکیار» و «پکیار» نیز ضبط کرده اند که معنایی برای آن ذکر نشده است (جامی ، ص 504، تعلیقات عابدی ، ص 882 ـ 883؛ پرتوبیضایی ، ص 114). مؤلف مجالس العشاق ، که نزدیکترین تذکره به زمان اوست ، لقبش را «پریار» دانسته است که احتمالاً حرف «ر» در پریار بر اثر کثرت استعمال حذف شده است . بعید به نظر نمی رسد که این نام از مصطلحات زمان بوده (پرتو بیضایی ، ص 112) و شاید مرکب از «پری » و «یار» باشد، و به کسانی اطلاق می شده است که کاری خارق العاده انجام داده باشند.

ادامه نوشته

شمس تبريزي

شمس الدین محمد پسر علی پسر ملک داد تبریزی از عارفان مشهور قرن هفتم هجری است،

که مولانا جلال الدین بلخی مجذوب او شده و بیشتر غزلیات خود را بنام وی سروده است. از جزئیات احوالش اطلاعی در دست نیست؛ همین قدر پیداست که از پیشوایان بزرگ تصوف در عصر خود در آذربایجان و آسیای صغیر و از خلفای رکن الدین سجاسی و پیرو طریقه ضیاءالدین ابوالنجیب سهروردی بوده است.  برخی دیگر وی را مرید شیخ ابوبکر سلمه باف تبریزی و بعضی مرید باباکمال خجندی دانسته اند. در هر حال سفر بسیار کرده و همیشه نمد سیاه می پوشیده و همه جا در کاروانسرا فرود می آمد و در بغداد با اوحدالدین کرمانی و نیز با فخر الدین عراقی دیدار کرده است. در سال 642 هجری وارد قونیه شده و در خانه شکرریزان فرود آمده و در آن زمان مولانا جلال الدین که فقیه و مفتی شهر بوده به دیدار وی رسیده و مجذوب او شد.  در سال 645 هجری شبی که با مولانا خلوت کرده بود، کسی به او اشارت کرد و برخاست و به مولانا گفت مرا برای کشتن می خواهند؛ و چون بیرون رفت، هفت تن که در کمین ایستاده بودند با کارد به او حمله بردند و وی چنان نعره زد که آن هفت تن بی هوش شدند و یکی از ایشان علاءالدین محمد پسر مولانا بود و چون آن کسان به هوش آمدند از شمس الدین جز چند قطره خون اثری نیافتند و از آن روز دیگر ناپدید شد. درباره ناپدید شدن وی توجیهات دیگر هم کرده اند.  به گفته فریدون سپهسالار، شمس تبریزی جامه بازرگانان می پوشید و در هر شهری که وارد می شد مانند بازرگانان در کاروانسراها منزل می کرد و قفل بزرگی بر در حجره میزد، چنانکه گویی کالای گرانبهایی در اندرون آن است و حال آنکه آنجا حصیر پاره ای بیش نبود. روزگار خود را به ریاضت و جهانگردی می گذاشت. گاهی در یکی از شهرها به مکتبداری می پرداخت و زمانی دیگر شلوار بند میبافت و از درآمد آن زندگی میکرد.

ادامه نوشته

محمدرضا کدکنی

 

 

محمدرضا کدکنی، مشهور به م. سرشک در نوزدهم مهر ۱۳۱۸ در روستای کدکن که یکی از روستاهای قدبم و کهنسال نیشابور قدیم است، متولد شد.
وی مقدمات علوم دینی از قبیل جامعالمقدمات و کفایه آخوند خراسانی را نزد پدرش میرزامحمد شفیعی کدکنی فراگرفت و پس از ورود به حوزه علمیه خراسان از محضر استادان بزرگ حوزه خراسان از جمله حاج شیخ هاشم قزوینی و ادیب نیشابوری کسب فیض کرد.
پانزده سال از دوران کودکی و نوجوانی م. سرشک مصروف فراگیری علوم قدیمه و آمد و شد به حوزه های علمیه آن روز خراسان شد، او پس از مطالعه دروس جدید و موفقیت در امتحان وارد دانشگاه مشهد شد و در زمره دانشجویان استادان بنام، دکتر فیاض، دکتر یوسفی و دکتر رجایی درآمد.
م. سرشک پس از دریافت درجه لیسانس از دانشگاه مشهد، برای تکمیل تحصیلات وارد دانشگاه تهران شد و از محضر استاد فروزانفر و دکتر پرویز ناتل خانلری بهره ها برد و با درجه دکتری در زبان فارسی از دانشکده ادبیات دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد و در کتابخانه مجلس سنا به کار پرداخت و سپس دانشیار گروه ادبیات فارسی و ادبیات تطبیقی دانشگاه تهران شد.

ادامه نوشته

هانیبال الخاص

هانیبال الخاص در سال ۱۳۰۹ از پدر و مادری آشوری در کرمانشاه زاده شد چون پدرش کارمند گمرک بود، هر چند سال یکبار از شهری به شهری دیگر می‌رفت. در هنرستان پسران ، دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران ، دانشکدهٔ مانتیسلو ایالت ایلینویز آمریکا و دانشگاه آزاد درس داد. هانیبال الخاص چهار کتاب در زمینهٔ آموزش هنر تالیف کرد و برای ده‌ها کتاب طرح روی جلد کشید. او عضو دوره‌های مختلف دوسالانه نقاشی معاصر ایران در دهه ۳۰ و ۴۰ بود و مدت دو سال گالری گیل گمش را که از اولین گالری‌های معاصر ایران بود، اداره کرد. در دهه پنجاه نیز چهار سال در روزنامه کیهان نقدی هنری نوشت. بعد از انقلاب به عضویت شورای هنرمندان و نویسندگان ایران درآمد و در سال ۱۳۵۸ عضو هیئت اجرائی آن شد. او به همراه عده‌ای از هنرمندانی که به حزب توده گرایش داشتند، دیوارهای سفارت آمریکا را با طرح‌ها و نگاره‌های ضدامپریالیستی نقاشی کرد. سوای هنر نقاشی که دلمشغولی اصلی اش بود، او به شعر هم عشق می‌ورزید.

هانيبال الخاص آغازگر طراحي فيگوراتيو در نقاشي نوگرا ايران به دليل حاد شدن بيماري‌هايش 23 شهريور 1389 در آمريکا درگذشت.

ادامه نوشته

دكتر سيدمحمددبيرسياقي

دكتر سيدمحمددبيرسياقي در پنجم اسفند ماه سال 1298 هجري شمسي درمحله ي گلبناي قزوين متولد شد . پدرش سيدباقر از خوشنويسان مشهور آن شهر بود . دبيرسياقي پس از به پايان رساندنتحصيلات دوره ي ابتدايي و متوسطه ، در سال 1318 دوره ي دوم متوسطه را به انجامرسانيد و به اخذ ديپلم نايل آمد . از آن پس در رشته ي زبان و ادبيات فارسي به تحصيلپرداخت و به دريافت دكتراي رشته زبان وادبيات فارسي ، در سال 1324 توفيق يافت . دبير سياقي از سال 1320 به استخدام وزارت دارايي درآمد و تا سال 1353 كه بازنشستهشد . وي به مدت 34 سال همواره در مصدر مشاغل مختلفي چون رياست دفتر اداره ي كلماليات هاي مستقيم ، عضو كميسيون هاي مالياتي و رياست ماليه ي تهران و رياست ادارهي قوانين و عضويت شوراي عالي مالياتي بوده است . دبيرسياقي از خرداد 1326 به همكاريعلامه دهخدا در مورد لغت نامه نامزد شد و علاوه بر آن از كار تدريس غافل نماند . اوبه دعوت دانشگاه عين الشمس قاهره دو سفر به مصر رفت و به تدريس و ايراد سخنراني دردانشگاه هاي قاهره و الازهر پرداخت . وي همچنين نخستين استاد فارسي در دانشگاه پكناست . دكتر دبيرسياقي علاوه بر پنجاه مقاله كه در زمينه ي ادب و لغت در مجلات ادبيو يادنامه ها منتشر ساخته ، آثار ديگري نيز تاليف نموده است

ادامه نوشته